15 jun 7 dingen waar ik weer aan moet wennen nu ik thuis ben
Op 1 juli 2017 registreerde ik mij als virtueel assistent bij de KvK. Op 14 september 2017 vloog ik van Eindhoven naar Las Palmas op Gran Canaria. Vervolgens voer ik met de Nomad Cruise mee naar Panama en reisde ik voor Costa Rica, Nicaragua en Mexico. Na 8,5 maanden door Midden-Amerika gereisd te hebben, is thuiskomen in Nederland toch best wel vreemd. Zo zat ik nog twee weken met mijn hoofd in Playa del Carmen, had ik een week last een jetlag en miste ik het strand. Gelukkig maakt het mooie weer eind mei/begin juni heel veel goed. En zit ik nu heerlijk in Den Haag om te ‘house sitten’ voor een vriendin!
Aan veel dingen waar ik zo aan gewend ben geraakt in Midden-Amerika, moet ik nu toch best wel wennen nu ik weer in Nederland ben. Met name aan zaken in Mexico, waar ik het langst gezeten heb. Welke dingen dat zijn? Lees hieronder verder!
-
Wc-papier kan in Nederland gewoon in het toilet worden gegooid
In heel Midden-Amerika (en trouwens ook in Zuidoost-Azië), kan je geen wc-papier in het toilet gooien. Waarom niet? De riolen kunnen dit niet aan en de boel raakt verstopt. Waar ik dit aan het begin van mijn reis nog regelmatig vergat, raakte ik daar later aan gewend. Wc-papier gaat in de prullenbak naast het toilet. Bij thuiskomst in Nederland was mijn eerste ingeving dan ook het spul in de prullenbak te gooien, maar ik bedacht me nog op tijd. Al voelde het wel raar om het maar gewoon in de wc te gooien.
-
De (Mexicaanse) begroeting elke keer wanneer je elkaar weer ziet
Hier in Nederland begroeten we elkaar met drie zoenen op de wang (mogen ze van mij trouwens afschaffen, grote onzin vind ik). In Mexico is het normaal om elkaar één zoen op de wang te geven bij een eerste ontmoeting (en vervolgens dus elke keer wanneer je elkaar ziet, ook al is dat de dag erna) en eventueel daarna nog te omhelzen wanneer je elkaar wat beter kent. De eerste keer dat mij dit overkwam bij de coworking in Playa del Carmen deinsde ik van schrik achteruit! Ik ben niet zo van het aanraken van mensen die ik niet ken, laat staan een zoen op de wang. Heel raar vond ik dat! Maar het blijkt de normaalste zaak van de wereld te zijn en niet lang na mijn aankomst in Mexico begroette ik (bijna) al mijn vrienden daar ook zo. Toen mijn broertje in mei naar Playa del Carmen kwam, deed ik bij hem hetzelfde, dat zorgde even voor wat verwarring. De mannen begroeten elkaar meestal met een soort van ‘handjeklap’ en eventueel een ‘boks’.
-
Alles gaat zo snel hier in Nederland!
In Midden-Amerika, en met name Mexico viel mij dit op, gaat alles zoooooooo langzaaaaaaam. Ik, als ongeduldige Hollander, kon daar heel slecht tegen. Bij de kassa bij de Walmart, in restaurants, op straat. De mensen hebben gewoon geen haast. En waarom zouden ze ook. Ze hoeven geen trein of bus te halen en het is ook gewoon veel te warm om alles maar snel snel snel te willen doen. Vaak voelde ik me nogal stom als ik op straat weer eens achter mensen liep. Op een gegeven moment keken ze dan om en gingen ze speciaal voor mij aan de kant, zodat ik er met mijn lange benen langs kon. Best gênant eigenlijk. Nadat ik vrijdag 25 mei op Schiphol was geland, zat ik op de trein te wachten en keek om me heen. Echt iederéén had haast! De meesten liepen op een holletje naar de vertrekhallen of naar de perrons, kijkend op hun telefoon. Toen bedacht ik me dat het langzame in Mexico toch zo slecht nog niet was.
-
Altijd mensen om mij heen tijdens de hele reis
Sinds mijn vertrek uit Nederland ben ik constant onder de mensen geweest. In Las Palmas had ik een leuke Airbnb kamer bij een jong stel en deed ik mee aan Nomad City. Daarna volgde de Nomad Cruise en ontkwam ik ook niet aan de mensen. In Panama zat ik met meer dan 100 Nomad Cruisers op de eilandengroep Bocas del Toro en deelde ik met 6-8 mensen een leuke Airbnb op het hoofdeiland. Daarna reisde ik een tijd met Britt Daemen door Costa Rica en verbleven we samen in NomadLife in San Juan del Sur in Nicaragua. Ook daar was ik de hele dag onder de mensen.
Mijn leven in Playa del Carmen
Hetzelfde geldt voor Playa del Carmen. De eerste maand was ik dagelijks ik te vinden in een coworking, later woonde samen ik met een vriendin, maakten we samen een reis door Mexico en woonden we vervolgens weer 3 weken samen in een Airbnb. Elke avond is ook wel ergens iets te doen. Biertje drinken bij het zwembad bij vrienden thuis, een expat meet-up op een rooftopbar, koffie drinken en/of lunchen/diner met Annemarie of gezellig naar Ladies Night met een groepje. Een avondje niks doen op de bank zat er bijna niet in, voor mij dan.
Hoe anders is het nu in Nederland. Ik zit nu even bij mijn ouders in Oldenzaal, waar niemand van mijn vriendinnen nog woont. Geen feestjes meer in de avond, geen andere nomads om mij heen om mee te coworken, geen vriendinnen die mee gaan naar het strand of om gezellig mee te lunchen/dineren. Dat is voor mij echt heel erg wennen!
-
Waar is dat strand in Oldenzaal?
In Playa del Carmen ging ik bijna dagelijks naar het strand. Of dat nu even tussen de middag een paar uur was of een heerlijke zon sessie in het weekend. Zo fijn vond ik dat! Ja, het was warm, ja, het waaide soms ook best hard en ja, het zeewier dat begin maart ineens kwam aanspoelen aan de stranden van Playa en omgeving maakte het strand er niet mooier op (het ruikt ook niet lekker kan ik je vertellen). Maar ik vond het heerlijk. Boek erbij, podcast of muziek luisteren, kletsen met elkaar. Dat waren voor mij echt fijne momenten. En of dat nu in Playa was of in de weekenden in Tulum of op Isla Holbox of Isla Mujeres, dat maakte mij niet uit. Ik ben nu eenmaal dol op het strand! Gelukkig kon ik 13 t/m 20 juni op het appartement passen van een vriendin in Den Haag en heb ik heerlijk een paar uur op het strand doorgebracht! Het weer viel wel wat tegen, maar voor mij is een strand een strand. Ja tuurlijk, de stranden en zee in Mexico kan je niet vergelijken met die hier in Nederland, maar ik vind het hier (bijna) net zo leuk als daar.
-
Geen Spaans meer praten zoals in Mexico
Nee, ik kan nog geen vloeiend Spaans, maar ik kan mij aardig wegwijs maken. Een gezellig praatje met de taxichauffeurs na een avondje stappen, bestellen in restaurants en bars, de weg vragen op straat. Toen ik twee weken met een IJslandse vriendin in Oaxaca aan het rondreizen was, verbaasden wij ons erover hoe ‘goed’ mijn Spaans was. Dat komt, zij sprak geen Spaans, dus ik moest wel het woord voeren. In Playa bevond ik mij altijd onder mensen die ook prima Engels spraken en dan praat je toch sneller Engels met elkaar dan Spaans. Om mijn Spaans bij te houden tijdens mijn reis (en ook nu ik weer thuis ben), heb ik de app Duolingo gedownload. Niet dat je daar vloeiend Spaans mee leert, maar je krijgt wel de basis mee en het is leuk om te doen.
-
Ik deed álles te voet tijdens mijn reis, vooral in Mexico
Oké, niet alles natuurlijk, maar als ik van mijn accommodatie naar het strand, centrum of supermarkt liep, deed ik dat altijd te voet. Volgens de health app op mijn telefoon zaten er dagen tussen waarop ik wel 10 km liep! Een half uur heen en een half uur (of langer) teruglopen voor een yogales, uit eten of naar het strand, daar keek ik niet van op. De eerste week in Playa del Carmen liep ik om te werken ‘s ochtends in 40 minuten naar de coworking en in de middag weer 40 minuten terug. Na een week mocht ik een fiets lenen vanuit de coworking, dat ging toch wel wat sneller. Op een gegeven moment werd fietsen veel te warm en liep ik weer overal naar toe. Omdat ik verder ook niet aan sport deed (les voor mijn volgende reis, neem hardloopschoenen mee!) kwam ik door dat lopen toch aan mijn beweging. Wel grappig, nu ik in Nederland ben en ik denk aan naar de stad lopen vanaf mijn ouders (is echt maar 20 minuten), dan heb ik daar echt geen zin in en pak ik liever de fiets. Hmmm, misschien dat ik hier toch sneller aan gewend ben geraakt dan gedacht!
Hoe nu verder de komende maanden?
Dit zijn de zeven dingen waar ik aan moet wennen nu ik weer in Nederland ben. Waarschijnlijk ben ik hier na vier weken alweer zo ingeburgerd dat het lijkt alsof ik helemaal niet weg ben geweest. De hoogste tijd om weer op pad te gaan dus! Zo was ik 7 t/m 13 juni bij mijn broer en zijn familie in Engeland en nu zit ik dus heerlijk in het Haagse. Het klinkt echt heel verwend, maar ik kan niet wachten om weer op reis te gaan! Hoe dichtbij en hoe kort ook, dat maakt mij niet uit, ik hou gewoon van reizen! En werken aan en voor mijn bedrijf natuurlijk, laten we dat voorop stellen. Zonder mijn werk en mijn klanten, zou ik niet de afgelopen maanden het leven kunnen leven zoals ik dat heb gedaan en dat besef ik me maar al te goed. Mijn doel de komende maanden hier in Nederland is dan ook om hard en slim aan mijn bedrijf te werken zodat ik in september weer voor langere tijd op reis kan! Small detail: ik heb twee geleden een ticket naar Singapore geboekt met vertrek in september!
